Prywatyzacja w Polsce rozpoczęła się na początku lat 90. Za jej realizację odpowiadało ministerstwo Skarbu Państwa. Prywatyzacja przyjęła trzy formy: pośrednią (kapitałową), uwłaszczeniową (w ramach Programu Powszechnej Prywatyzacji) i bezpośrednią.
Cele prywatyzacji mają głównie charakter ekonomiczny. Choć niekiedy majątek prywatyzuje się także z powodów politycznych, gdy brakuje pieniędzy w budżecie i czymś trzeba załatać powstała w nim dziurę. Prywatyzacja jest znacznie tańsza niż pożyczki i emitowanie obligacji.
Poprzez prywatyzację państwo wycofuje się z kolejnych segmentów gospodarki, zmniejsza swój udział. To przynosi oszczędności budżetowe, gdyż zbytym majątkiem nie trzeba zarządzać ani go utrzymywać. W prywatnych rękach byłe państwowe zakłady stają się wydajniejsze, są efektywniej zarządzane, poprawia się ich sytuacja finansowa, czyli mówiąc krótko - przynoszą zysk, co w przypadku wielu państwowych zakładów nie następuje nigdy. Prywatna firma lepiej radzi sobie w realiach kapitalizmu. Odczuwają to niestety także pracownicy sprywatyzowanego zakładu, którzy tracą pracę (to najpoważniejsze negatywne skutki prywatyzacji, które rodzą z kolei następne, np. napięcia społeczne, kryzysy rządowe, przyspieszone wybory parlamentarne).