Pojawienie się w metodologii organizowania podejścia diagnostyczno-funkcjonalnego wiąże się z krytyką ortodoksyjnego podejścia funkcjonalnego. Najsurowszym i zapewne najbardziej autorytatywnym krytykiem funkcjonalizmu zarówno w naukach przyrodniczych, jak i społecznych był E. Nagel. Proponował on podejście, które przewidywało w pierwszej kolejności dokładny opis stanu systemu badanego, a dopiero potem analizę funkcji.
Poszczególne podejścia wyrosły z krytyki poprzednich podejść a celem ich tworzenia było szukanie nowych rozwiązań, które pozwalałyby spojrzeć na system z innej strony i przynieść lepsze rozwiązania. Dobór odpowiedniego podejścia uzależniony jest od wielu czynników m. in. specyfiki danej organizacji oraz posiadanej wiedzy - informacji o organizacji.